در باز است!

      بار اول گفتم "در، بازاست!" لبخند زد و شاد شد، از آن روز بود که همه چی شروع شد.

       یادش بخیر! هیچ وقت نگاه ملتمسانه اش وقتی که برای اولین گفت "در، بازه" رو فراموش نمی کنم؛ از سرما یک پتوی آبی به دور خودش پیچیده بود.

       ولی دفعه ی بعد، داشت با تلفن درباره ی من حرف می زد، بهش گفتم "در، بازه" خیلی شرمنده شد.

      آخرین باری هم که این لفظ رو به کار بردم، با عصبانیت نگاهم کرد و برای همیشه رفت. هنوز هم نفهمیدم چرا اونروز دست لرزانم و دراز کرده بودم و داشتم یه اجازه ی وارونه از در می گرفتم!!!

      من که فکر می کنم رفتارش تعادل نداشت و الا "لحن"ِ من٬ "سرما" و "در"٬ بهانه ای بیش نبود.

پ.ن۱: فکرش رو بکن! اگه من توی این صفحه نوشته بودم "در باز است!"؛ اونوقت می خواستند چه چیزهایی رو به من نسبت بدند!!!

پ.ن2: دنیا پر شده از آدمهایی مانند من نوعی، که با یک کلمه همه چیز رو زیر و رو می کنن و بعدش با یک "قرائت" دیگه همه چیز رو انکار.